ගගක ඉරනම විටෙක සසල ව විටෙක නිසල ව ගල්පර බාදක මැදින් ගැලුවාය ඈ අවසානයක් සොයාගෙන සියලු රොන් මඩ හද පතුලෙ සගවාගෙන පුබුදු කලා ය ඈ සුවදවත් මල් ලෝකෙට ඒත් අවසන අයිති වී සයුරට ඇයට ඈ අහිමි ව සදා හැඩුවා ලොවට රහසින....
Posts
කලුවරට මං බයයි කලුවර මැදින් සදවතුර ගලන දිය දහර උණුසුමට ගුලිවෙන සදවතුර තවරාන මල් පුලුට්ටෝ ගල් දෙබොක්කාවෙ මිහුරියට ගී කියන කොවුලාන රෑ හඩන සදවතුර උතුරන වසන්තය නික්ම යන ගෙන්දගම් පොලවකට ඊයම් බරුවකට ලේ ටිකක් පිච්චෙන ලෝදියට ලේ දියක් පත එකට කැලතෙන ලෝක යුද්දයක් පිට කොන්ද පණ නැතිව ලේ වලින් මොල පිරෙන ලෝ පතල සසිරිලක
නැත අන් සරණ.... නුබ හැඩ කළ නිමි ඇදුම් ඇගලන්නෙ නොදැන ම කවුරු වුව කම් නැත දවසේ වියදම සරිවේ නම් විසි හතර පෑ නිදිවරා ඒකාකාරී වෙහෙසට දියවෙනා න්බ සවියට සෑහේද පාන් කැබැල්ලට ඉරූ පරිප්පු හොදි ටික.... කන්ටේනර්වල දිගුකමට පුරවන්න මැසූ ඇදුම් ගොඩ ඉගිලෙනා විට ඒරොප්පයට නුබලා දුක පැටවේ ගම රට... යොවුන් සොදුරු බිම් කඩක වැටෙන අදුර වල් බිහිව ඒ තුළ වැද දගලන්න කාට වුව නැත තහනම නැතිව ගිය විට හව්හරණ.... විදුලි වේගයේ හරි හරියට නැටවෙන නුබේ දෑත ගනු කිම ළං කර මා දිවියට
සරත් කල සුලග සරත් කල සුලග නැග එයී වල වලාවෝ පියාබති තණපත් හා රුක් මියෙන තර සීසීකඩ සරත් කැලෑ පාත්තයෝ ඕකිඩ්,කපුරු මල් පිපි සුවදව පරිසරය සරසයි සදා අමතක නොවන මසිත ගත් ළද සිහි කරමි මම හැඩැති බෝට්ටුවක් පාවේ ලතාවකට,ෆෙන් ගග මැද බෝට්ටුකරුගේ ගී හදට හූ මිටි තබයි බටනළාවක් සහ රබානක් රස මසවුලු වලදමින්, පිළිසදරේ යෙදෙන 'තර හද පාරන සිතුවිලි රොක් වෙයි පෙළින් පෙළ මන්ද යෞවනයේ ආයුශ බිදක්ය ආයුශ තණ අග පිණි බිදක්ය...
උපාදිය අහවරයි කලු දුම් රොටු අතර පෙනී නොපෙනී යන ගුටු බැට රලු වදන් සිරි පිරි කොටුවේ දිගු පෝලිමේ රිදුම් දෙන පා යුගට බර දී කර තබා සිව් වසක දෑ වැද්ද බලා ඉමි නෙතු රිදවමින් තවත් බසයක් එන තුරු කොන්ක්‍රීට් විජිතයෙන් නිල්ල පිරි ගම් දොරට මං එනවා පාන්දරින් දූලි කුණු පිස දමා අලුත් හුස්මක් ගන්න කදු වලල්ලට උඩින් අලුත් ඉර දැක ගන්න මල් චීත්තයක් කර සාලුවක් අරන් දුන් අම්මට අප්පච්චිට හීන පිරි නෙතු අගිසි ආදරෙන් සිප ගන්න මං එනවා අලුත් හේන බිං කොටන්න කැති උදලු මුවහත් තියන් අප්පච්චි
මුහුද යෝද දුඹුරු බල්ලෙකි-කුසගින්නෙ පෙළෙන පෙරළයි දින පුරා වෙරළේ තියුණු දත්වලින් ලැටි ගාමින් වෙරළ-ගර්ජනා කරයි විසුරුවයි-කවඩි ගල්පර කැබලි ඉතුරුවේ කටු-වැළපෙමින් ඌ ලෙවකයි තම ගාත් රුදුරු වෙස් ගත් රාත්‍රී සුලග කලු වලා මත පදියි ඔන්චිලි සළවත උඩු බුරලමින්-ඉව කරයි දඩමට වැල කදු මත තෘණ වැටුණු-මැයි ජූනිවල නිහඩ දිනයක විරාමය තබයි-අමිහිරි රිද්මයට වැතිර වෙරළේ වැලි මත-ගිලෙයි නිහඩ ආගාදයේ හෙලයි අවසන් හුස්ම පොද කෙදිරි ගාමින්
සාස්තරේ කාසි පනම් සොයමින් යන සිදාදියේ මුරුගා බලා දෝ නුබ සිත ඇදී ගියේ වීණා හඩට සැම දෙසවන් යොමා තියේ නුබ පමණයි නෙත් මාගේ සොරා ගියේ සිරියහනක පතිවත මගෙ නැති වෙච්චි සාස්තරේට නුබෙ වගතුග හැංගෙච්චි දින සති ගෙවී නවයක් මස් ගත වෙච්චි අහිගුන්ටික දුවෙක් ලෝකෙට බිහි වෙච්චි හෙටත් නුවර අහස යටදී හමුවේදෝ දූගේ පියා නුබ බව කියනට හැකිදෝ නෝනා හාමු සැප රියෙ හැඩ පෙන්නයිදෝ දයිවය දූගෙ පැල්පතේම වැළලේදෝ
යශෝදරා දෙපා සුරත් පියුමන් සදිසියි කියලා දෙපා මුලම වැටිලා පය සිප ගත්තා ඔබේ නිල් මුහුළ දෙරණක විසිර ගියා නීල රැලි නගන ගගුලක සිරි වින්දා එදා රිදී පව්වේ කින්නරිය වෙලා සදා සොදුර ස්නේහෙන් මට තුරුලු උනා විදා සියත් සිකිපිල් මොනරුන් නැටුවා මුදා සදුන් සිහිලස තුරු හිස් වෙලුනා සදුන් අරටු ගෙන සදගිරි පව්වෙ තුලා සිහින් ඇගිලි තුඩකින් ළය පිරි මැදලා රසින් පිරුනු සද දිය දෝතකුත් හෙළා මුවන් ගෙනා මල් මී බට තිළිණ කලා හංස තුඩු ඇති මෘදු වූ මගෙ ළයට චන්ඩ හී සරය දරන්න බෑ සොදුර සංසාරය තුළ නිර්වාණය
සාප ලත් ගැහැණිය හිරුට ද පෙර දවස පිළිගෙන මෙහෙවරක යෙදුනෙමි මා දරු පැට වුණගෙ කුසගිනි නිවන්නට කැදැල්ල තනන්නට වෙහෙසුනා මිස පෙම් බස් නො දෙඩුවෙමි හිමි හා සිතුවෙමි පෙර සේම රැකෙතියි සෙනෙහස එහෙත් ඔබ බොළද බසින් සනහා ඔහු සොරා ගත්තු මගෙ ලොව සෙනෙහස ගිණි ඇවිලුනා ගෙපැලට දුක් සුසුම් පමණක් ඉතිරි ව මගේ ලෝකය බිලිගත් සාප ලත් ගැහැනිය ඔබ උරුම කලා සදහට තවත් අගනක නෙතට කදුලක්.......